Balicki Zygmunt (30 XII 1858 - 12 IX 1916)

Studiując prawo w Petersburgu zetknął się z ruchem socjalistycznym, stając się aktywnym działaczem polskiej gminy socjalistycznej. Jako zdeklarowany socjalista przybył w 1880 roku do Warszaw, skąd w obawie przed aresztowaniem uciekł do Lwowa, gdzie znalazł się w stowarzyszeniu Lud Polski. W 1883 roku trafił do więzienia, a gdy został zwolniony udał się do Szwajcarii, przyjmując później obywatelstwo tego kraju. O  dalszej  jego  działalności  zdecydowała  znajomość z Z. Miłkowskim, który zachęcił go do działalności narodowej i miał w nim jednego z najbliższych współpracowników. W 1887 roku Balicki założył w Krakowie Związek Młodzieży Polskiej "Zet", który podporządkował niebawem Lidze Polskiej. 

Od 1890 roku współpracował z Romanem Dmowskim i wspólnie doprowadzili do przekształcenia Ligi Polskiej w Ligę Narodową (1893). Odtąd stał się jednym z głównych twórców doktryny polskiego nacjonalizmu. W 1898 roku przeniósł się do Krakowa i jako przedstawiciel najwyższych władz Ligi kontynuował działalność organizacyjną i polityczną, pozostając do końca życia zwolennikiem polityki Dmowskiego. W 1914 roku wszedł w skład Komitetu Narodowego Polskiego i wraz z nim, po zajęciu Warszawy przez Niemców, ewakuował się do Piotrogrodu, gdzie zmarł. Do najważniejszych jego prac należą: Liberalizm i demokratyzm (1886), Egoizm narodowy wobec etyki (1902), Psychologia społeczna, czynności poznania (1912). Rozwinął także szeroką działalność publicystyczną, m.in. jako redaktor "Przeglądu Narodowego" i współpracownik wielu poczytnych czasopism.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000