Jakub z Dębna (ok. 1426 - 15 I 1490)
Kanclerz królestwa, dyplomata i polityk.
Wywodził się z rodu Odrowążów, którego osiedli w Dębnie przedstawiciele należeli do zubożałej części rodu. W 1441 roku był studentem Akademii Krakowskiej, od 1447 roku dworzaninem królewskim, następnie uczestnikiem wojny 13-letniej, kasztelanem małogoskim (1459), podskarbim królewskim (1460 - 69), starostą krakowskim generalnym, kanclerzem królestwa (1469 - 73), wojewodą i kasztelanem krakowskim.
Należał do najbliższych współpracowników króla Kazimierza Jagiellończyka i był czołową postacią na scenie politycznej trzeciej ćwierci XV wieku, filarem stronnictwa królewskiego. Wielokrotny poseł do Czech, Niemiec i Włoch, realizował politykę dynastyczną Jagiellonów, zmierzającą do zainstalowania ich reprezentantów na tronach państw sąsiednich.
Spotykał się nie tylko z dyplomatami weneckimi i papieżami, lecz także z władcą Florencji, Wawrzyńcem Wspaniałym, przenosząc na grunt polski idee włoskiego Odrodzenia. W kraju angażował swoje kapitały w kopalnictwo kruszcowe i współpracował na polu gospodarczym z finansistami krakowskimi. Należał do ludzi o nowoczesnych poglądach ekonomicznych. Niemałą część środków przeznaczał na budownictwo (zamek i kościół w Dębnie, dom pod Wawelem, udział w budowie zamku i fary w Bieczu, fary w Nowym Sączu), które realizował we współpracy z historykiem Janem Długoszem, swoim przyjacielem i powiernikiem. Pochowany został w klasztorze cystersów w Mogile.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
