Stronnictwo Pracy w II Rzeczpospolitej
Powstało 10 października 1937 roku z połączenia Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji i Narodowej Partii Robotniczej, Związku Hallerczyków oraz grup rozłamowych z Polskiej Partii Narodowo-Radykalnej i Polskiej Partii Radykalnej.
Wśród tez programowych SP znalazły się hasła łączenia zasad chrześcijańskich, patriotycznych i demokratycznych. Domagano się zrealizowania w Polsce systemu parlamentarno-demokratycznego oraz demokratyzacji życia społeczno-gospodarczego kraju.
Wiele uwagi poświęcono sprawom mniejszości narodowych, uznając ich prawo do rozwoju narodowego i kulturalnego. Aktywność polityczna SP nie była wielka, co wynikało z jej niezbyt dużego zasięgu, najwięcej zwolenników partia posiadała na Pomorzu i Śląsku, tam też miała znaczne wpływy w Chrześcijańskich Związkach Zawodowych.
Organizacjami młodzieżowymi bliskimi partii były konkurujące ze sobą: Chrześcijański Związek Młodzieży Pracującej "Odrodzenie" oraz Związek Młodzieży Pracującej "Jedność". Stronnictwo posiadało nie wielką liczbę czasopism: warszawski dziennik "Nowa Prawda" (od 1938 roku "Nowa Rzeczpospolita") i katowicki "Polonia" oraz wychodzącą trzy razy w tygodniu w Toruniu "Obronę Ludu".
Za głównego przywódcę stronnictwa uważany był Wojciech Korfanty (przebywający przez większość czasu na emigracji), choć faktycznie partią kierował Karol Popiel, inni znani działacze to m.in.: Józef Haller, Marian Kukiel, Izydor Modelski, Władysław Tempka.
------
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
