2 grudnia 1960 r. Powstanie Radiokomitetu

Radiokomitet był centralnym organem administracji państwowej w sprawach radiofonii i telewizji. Jego zadaniem było ustalanie "wytycznych rozwojowych radiofonii i telewizji dla powszechnego odbioru w zakresie programowym i organizacyjnym (...)".

Miał się także zajmować "tworzeniem i przekazywaniem do powszechnego odbioru w kraju i za granicą radiofonicznych i telewizyjnych programów - informacyjnych, politycznych, muzycznych, literackich, oświatowych i innych - na zasadach wyłączności".

Do "popierania twórczości artystycznej" , kwestii technicznych i prowadzenia międzynarodowej współpracy doszło m.in. "opracowywanie i przedstawianie właściwym organom państwowym wniosków w sprawach planów produkcyjnych odbiorników radiowych i telewizyjnych" a także ich sprzedaży i napraw.

Od 1985 r. Komitet określał wysokość abonamentu radiowo-telewizyjnego. Przy Komitecie działały: Rada Programowa i Rada Naukowo-Techniczna, jako organy doradcze i opiniodawcze.

W skład Komitetu wchodzili: przewodniczący, zastępcy przewodniczącego (do spraw radia, do spraw telewizji, do spraw technicznych) oraz członkowie. Chociaż było to ciało kolegialne to w praktyce cała władza była skupiona w rękach przewodniczącego, który powoływany był przez Prezesa Rady Ministrów.

Pierwszym przewodniczącym Radiokomitetu był Włodzimierz Sokorski (od kwietnia 1956 do października 1972), w "erze Gierka" rządził niepodzielnie twórca propagandy sukcesu Maciej Szczepański  (od października 1972 do sierpnia 1980). W okresie stanu wojennego (13 grudnia 1981 - 22 lipca 1983) władzę w Komitecie sprawował pełnomocnik Komitetu Obrony Kraju - komisarz wojskowy gen. bryg. Albin Żyto.

Komitet do Spraw Radia i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja" zakończył działanie z końcem stycznia 1993 r. w myśl ustawy o radiofonii i telewizji z 29 grudnia 1992. Część jego zadań przeszła na publicznych nadawców radia i telewizji, a kompetencje administracyjne na nowo utworzoną Krajowa Radę Radiofonii i Telewizji.

AS