28 lutego 1919 r. Złoty zastąpił lecha
Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa – pełniąca rolę instytucji emisyjną Rzeczypospolitej Polskiej - postanowiła zastąpić markę polską, będącą jednostką monetarną odziedziczoną po państwie niemieckim, wprowadzając własną, polską walutą, unifikującą waluty obowiązujące na obszarach trzech zaborów.
Po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 r., na terytorium II Rzeczypospolitej w obiegu były cztery waluty: marka niemiecka, korona austriacka, rubel carski i marka polska (waluta Królestwa Polskiego).
W przygotowanym przez Józefa Englicha, ministra skarbu w gabinecie Ignacego Paderewskiego, projekcie ustawy określono, że polska instytucja emisyjna przyjmie nazwę Bank Polski a przyszłą jednostką monetarną waluty polskiej będzie "lech", z jego setną częścią o nazwie "grosz". Nazwa ta została przyjęta 5 lutego 1919 r. dekretem Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego.
Wcześniej rozważano różne propozycje nazwy następcy marki polskiej: m.in. piast, pol (od Polska) czy Kościuszko.
Zagorzałym przeciwnikiem "lecha" był Stanisław. Karpiński, ówczesny dyrektor Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej, który forsował nazwę "złoty". Jego uzasadnienie było logiczne: "złoty" odnosił się zarówno do czasu przed rozbiorami jak i do waluty obowiązującej w Kongresówce. Posłowie przyjęli taką argumentację. Dnia 28 lutego 1919 r. uchylili dekret i wprowadzili nazwę "złoty".
Przymiotnik "polski" uznano za niepotrzebny, bowiem nazwa ta nie pojawiała się w systemach monetarnych innych państw.
"Lech" przetrwał zatem zaledwie 23 dni.
Po określeniu nazwy waluty, Ministerstwo Skarbu mogło już zamówić w Wiedniu druk banknotów złotowych emitowanych przez Bank Polski.
W obiegu znalazły się one dopiero w 1924 roku, po reformie Władysława Grabskiego. Do tego czasu, już wydrukowane banknoty, leżały w skarbcu.
AS
