7 grudnia 1918 r. PKKP państwową instytucją emisyjną dla walut
Dekretem Naczelnika Państwa Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa (PKKP) została uznana za bank emisyjny, tymczasowo, do czasu utworzenia Banku Polskiego. PKKP powołały w 1916 roku niemieckie władze okupacyjne. Polacy przejęli Polską Krajową Kasę Pożyczkową już 11 listopada 1918 roku, zastępując niemiecki personel polskimi urzędnikami.
W latach 1917-1923 PKKP emitowała marki polskie - obiegowy środek płatniczy. Pierwszym dyrektorem Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej - już w wolnej Polsce (od 1918 r.) - był Stanisław Karpiński, późniejszy minister skarbu w rządzie Ignacego Jana Paderewskiego.
Od 1919 roku rozpoczęły się przygotowania do powołania Banku Polskiego, co nastąpiło dopiero w 1924 r., w związku z reformą walutową przeprowadzoną przez premiera Władysława Grabskiego.
Dla Polski był to trudny czas: scalanie gospodarcze, organizacyjne i administracyjne obszarów spod trzech zaborów i prowadzenie wojny z Rosją radziecką o wschodnią granicę wymagało pieniędzy. Wyniszczony wojnami kraj i zubożałe społeczeństwo nie były w stanie podołać finansowo wszystkim wyzwaniom.
W obiegu znalazły się marki polskie wydrukowane jeszcze przez Niemców a odnalezione w siedzibie Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej. Nie miały pokrycia w rezerwach złota, co przyczyniło się do wzrostu inflacji. W 1919 roku deficyt budżetowy wynosił 9 milionów marek polskich, a w 1920 roku osiągnął już 58,5 miliona, by w 1923 roku pikować aż do 113,7 miliona.
W pierwszych latach niepodległej Polski w kraju panowała hiperinflacja. Najlepiej obrazuje to wartość pieniądza: w końcu 1918 roku za 1 dolara USA płacono 9 marek polskich, w 1920 roku 590, a w kwietniu 1924 roku 9250000.
W tej sytuacji w grudniu 1923 r. premierem został ekonomista Władysław Grabski, który rozpoczął reformę finansów i rozwiązał Polską Krajową Kasę Pożyczkową.
AS
