9 lutego 1953 r. Dekret o obsadzaniu duchownych stanowisk kościelnych

Dekret Rady Państwa o "tworzeniu, obsadzaniu i znoszeniu duchownych stanowisk kościelnych" dawał komunistom pełne prawo kontroli nad nominacjami w Kościele. Dzięki temu stanowiska obsadzano tak zwanymi "księżmi patriotami".

Poprzedzony wygnaniem biskupów śląskich z diecezji katowickiej w listopadzie 1952 roku i pokazowym "procesem kurii krakowskiej" w styczniu 1953 roku, dekret o obsadzaniu duchownych stanowisk kościelnych był kolejnym krokiem komunistów w kierunku odebrania niezależności Kościołowi polskiemu.

Podobne regulacje, dające władzom państwowym pełną kontrolę w sprawach kościelnych, panowały we wszystkich krajach komunistycznych. W ludowej Polsce wprowadzono je, nie zwracając uwagi na ich niezgodność nie tylko z porozumienia rządu i Episkopatu z 1950 roku, ale też z konstytucją.

Reklama

Dekret umożliwiał komunistom kontrolowanie i unieważnienie każdej nominacji (m.in. proboszczów) i aktu jurysdykcyjnego Kościoła. W konsekwencji władze mogły nieposłusznych reżimowi duchownych zastępować uległymi tak zwanymi "księżmi patriotami".

Dodatkowo, księża zostali zmuszeni do składania ślubowania na wierność Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

W "upaństwowieniu" Kościoła w Polsce pomóc miało powołanie w styczniu tego roku XI Departamentu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego zajmującego się wyłącznie Kościołem.

Prymas Stefan Wyszyński próbował osiągnąć kompromis z komunistami. Jednak dwa spotkania z zastępcą członka Biura Politycznego KC  PZPR Franciszkiem Mazurem, który odpowiadał za politykę kościelną ludowej Polski, nie przyniosły efektu. Wyszyński usłyszał, że duchowni mają bezwzględnie podporządkować się dekretowi Rady Państwa. W tym czasie trwały już przygotowania do aresztowania prymasa.

INTERIA.PL
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy