Bierność Zachodu wobec zagłady w Auschwitz

- O ile w 1942 roku sytuacja militarna aliantów nie pozwala na wiele, o tyle już w późniejszym okresie można było zrobić więcej, na przykład zbombardować linie transportowe prowadzące do Auschwitz - przekonuje Fleming. 

- Widzimy, co działo się w sierpniu 1944 roku, gdy samolot za samolotem leciał nad Warszawę podczas Powstania Warszawskiego. To byłoby możliwe, gdyby istniały: polityczne zaangażowanie i wola. Ale ich nie było. Alianci być może troszczyli się o Żydów, ale nie aż tak - ironizuje brytyjski historyk.

Profesor Fleming mówi Polskiemu Radiu, że na Wyspach istniała subtelna presja ze strony rządu, by wieści o losie Żydów nie trafiały na pierwsze strony gazet. Jak podkreśla, doniesienia o Holocauście postrzegane były jako problematyczne dla brytyjskiej opinii publicznej. Mogły podobno pogłębić obecny tu antysemityzm. Poza tym swój interes miała tu też brytyjska prasa. Redaktorzy mieli sprzedawać gazety. A historia Holocaustu często nie była uważana za interesującą dla czytelników.

Jednocześnie profesor Fleming zauważa, że najważniejszym źródłem informacji o Auschwitz i Holocauście były źródła polskie. Jego zdaniem, nie bez znaczenia były tu szeroki skład rządu na uchodźstwie, a także niechęć niektórych polityków i działaczy do Żydów. Politycy o umiarkowanych poglądach musieli liczyć się z poglądami nacjonalistów.

- Mamy dowody, że informacje były wypuszczane przez polski rząd, ale możemy mieć wątpliwości co do podejmowania wysiłków zmierzających do dotarcia z nimi na wyższe szczeble - mówi historyk.

Profesor Fleming pracuje obecnie na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie. Wcześniej wykładał na Oksfordzie i Uniwersytecie Londyńskim. Jest też sekretarzem przy brytyjskim Instytucie Studiów Polsko-Żydowskich. O wynikach swoich badań pisze w wydanej w zeszłym roku przez University of Cambridge książce "Auschwitz, the Allies and Censorship of the Holocaust".