16 lutego 1919 r. Rozejm w Trewirze

"Wiosenne słońce" - taki kryptonim nosiła planowana przez Republikę Weimarską na kwiecień i maj 1919 roku ofensywa przeciwko II Rzeczpospolitej. Pomimo przegranej wojny, Niemcy nie mogli się pogodzić z sukcesami polskich powstańców w Wielkopolsce i zamierzali zaatakować nie tylko Poznańskie, ale także i inne obszary zachodniej Polski.

Walcząca wówczas o kształt wschodnich granic II Rzeczpospolita, nie miałaby szans przeciwko wciąż potężnym niemieckim siłom. Na szczęście o planach Berlina dowiedział się polski wywiad, a swą wiedzą szybko podzielił się z dowództwem Ententy. Szef sztabu państw zachodnich marszałek Ferdynand Foch postawił Niemcom ultimatum: albo zaprzestaną planowanej ofensywy na Polskę, albo o warunkach pokoju z Ententą oraz II Rzeczpospolitą będą następnym razem rozmawiać w Berlinie.

Niemcy nie mogli sobie pozwolić na ewentualne starcie, z dysponującymi wówczas najsilniejsza armią lądową, Francuzami i zgodzili się na zamieszczenie w układzie, przedłużający rozejm z państwami Ententy, punktu dotyczącego relacji z Polską.

"Niemcy muszą niezwłocznie zaprzestać wszelkich działań ofensywnych przeciwko Polakom w Poznańskim i we wszystkich innych okręgach" - brzmiało jedno z postanowień traktatu zawartego w Trewirze.

Dodatkowo, wyznaczono również linię demarkacyjną w Wielkopolsce, co - dzięki korzystnej sytuacji militarnej powstańców - kończyło działania zbrojne w Poznańskim. Jednak z racji tego, że w traktacie nie określono daty wejścia w życie postanowień układu, Niemcy prowokowali Polaków incydentami zbrojnymi. W ich wyniku zginęło aż 121 osób, ale Niemcy granicy nie przesunęli. Ta została potwierdzona Traktatem Wersalskim z 28 czerwca 1919 roku.