20 lutego 1922 r. Wileńszczyzna wraca do Polski
Na 10. posiedzeniu Sejm Orzekający Ziemi Wileńskiej, tak zwanej Litwy Środkowej, uchwalił że "Ziemia Wileńska stanowi bez warunków i zastrzeżeń nierozerwalną część Rzeczypospolitej Polskiej" i unieważnił traktat litewsko-bolszewicki z 12 lipca 1920 r. Wezwał także sejm i rząd Polski do wykonania praw i obowiązków wynikających z podjętej uchwały.
Wniosek o przyłączeniu Wileńszczyzny do Polski poparło 96 posłów (spośród 106) a 6 reprezentujących PPS wstrzymało się od głosu.
Wybrany w wyborach 8 stycznia 1922 roku, Sejm Ziemi Wileńskiej obradował od 1 lutego do 1 marca. Wyborcy (frekwencja wyniosła 64,4 proc.) poparli głównie partie opowiadające się za przyłączeniem do Polski. Nie stanowiło to zaskoczenia, bowiem zaledwie 2 proc. mieszkańców Wilna stanowili Litwini, a i mniejszości Rosjan, Białorusinów czy Żydów nie stanowiły siły politycznej.
Marszałkiem izby wybrano Antoniego Łukociewskiego z Klubu Rad Ludowych, jego zastępcami zostali Zygmunt Fedorowicz z Zespołu Stronnictw i Ugrupowań Narodowych, Bronisław Krzyżanowski z PSL oraz Józef Małowiejski z Rad Ludowych.
Uchwałę Sejmu Wileńskiego o przyłączeniu Litwy Środkowej do Polski oprotestowały rządy Francji, Anglii i Włoch, ponieważ decyzja ta nastąpiła bez porozumienia się z mocarstwami.
Rząd RP nie do końca akceptował formułę przyjętą przez Sejm Wileński, zaproponował uzupełnienie w postaci "Aktu złączenia", który zakładał autonomię Ziemi Wileńskiej. Na taką zmianę nie zgodziła się delegacja Sejmu Wileńskiego, co spowodowało dymisję rządu premiera Antoniego Ponikowskiego.
Zjednoczenie Wilna i Wileńszczyzny z Polską nastąpiło formalnie 24 marca 1922 roku, kiedy to podczas uroczystego posiedzenia Sejmu Ustawodawczego w Warszawie, dokonano ratyfikacji aktu zjednoczenia Ziemi Wileńskiej z Polską i przyjęto do Sejmu RP 20 posłów z Wileńszczyzny.
AS
