Konarski Szymon (5 marca 1808 - 27 marca 1839)
Działacz niepodległościowy, uczestnik powstania listopadowego.
Uczył się w szkołach w Sejnach i Łomży. W 1825 roku wstąpił do wojska Królestwa Polskiego. 10 października 1827 roku otrzymał awans na podoficera. W czasie powstania listopadowego w stopniu podporucznika walczył na Litwie w oddziale gen. Chłapowskiego, uzyskał stopień kapitana i dowodził batalionem, brał udział m.in. w bitwach pod Okuniewem, Wawrem, Grochowem i Liwem. Podczas walk pod dowództwem gen. Dezyderego Chłapowskiego na Litwie trafił do niewoli pruskiej na trzy miesiące. Po upadku powstania wyemigrował do Francji. W 1833 roku brał udział w partyzantce Józefa Zaliwskiego, a w 1834 roku w wyprawie Mazziniego do Sabaudii. Od stycznia 1835 roku współredagował z Janem Czyńskim dwutygodnik "Północ". W czerwcu 1835 roku jako emisariusz Młodej Polski przybył do Galicji, gdzie należał do współorganizatorów powołanego w Krakowie Stowarzyszenia Ludu Polskiego. W końcu 1835 roku wyjechał z Krakowa do Galicji Wschodniej, a następnie na Wołyń i do Wilna. Na tzw. Ziemiach Zabranych zorganizował spisek, który na początku 1838 roku liczył około 3 tys. osób. W maju 1838 roku został aresztowany i po 9-miesięcznym śledztwie skazany na karę śmierci i rozstrzelany w Wilnie. Autor "Dziennika z lat 1831 - 1834" (1973).
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999
